Herkes sevmek istiyor. Bir sevgili arıyor.
Bu işin kolay tarafı, seçersin birini uzaktan da seversin. Ama farkediyorsun ki, bu seni kesmiyor. Bu sefer o da seni sevsin istiyorsun. Ve esas soruna geliyorsun.
İnsanın temel ihtiyacı sevilmek. Ya da kabul görmek. Seni o hâlinle, o şekilde birisi sevsin ve kâbul etsin istiyorsun. Bunun için çabalıyorsun.
İşte bu nedenle Annen, Baban veya çocuğun benzersiz oluyor. Çünkü onlar seni her şekilde seviyor. Kızsan da, bağırsan da... Sevildiğini anladığın andan itibâren de onlara koşulsuz bağlanıyorsun.
Ne kadar da bencil bir duygu bu sevmek. Tüm dünya seni beğensin, sevsin diye sen de onları seviyor gibi yapıyorsun.
3 yorum:
sevmek ve sevgin kadar da sevilmek
ne kadar ekmek o kadar köfte gibi bi şey oldu ama bence böyle, ne azı ne fazlası ikiside zararlı...
ne çok seveceksin ne de az herşey kıvamında olucak ...O zaman hiç üzülmeyeceksin...
sevilmek için sevmek...
bu kadar pragmatik bir durum aslında en temel duygunun(sevginin)cinayeti gibi geliyor bana...
Yorum Gönder